Sabado, Setyembre 20, 2008

Ganito Kami Noon

Lumaki ako sa probinsya. Hindi ko ito ikinahihiya. Tubong-Bikol ako, ika nga ‘oragon’. Hindi pa uso noon ang cellphone. Naalala ko nga, minsan din kaming nahumaling sa mga radio transmittor upang makapag-usap ng mga kaibigan ko. Wala pa rin naman noong internet, pero may kompyuter na. Subalit karamihan pa rin sa amin ay gumagamit ng makinilya para sa aming assignments. Wala pang Jollibee o Mcdonalds noon. Meron pa lamang ay Bigg’s Diner, Graceland at Moderna. Aaminin ko isa ako sa mga tagahanga noon ni Lito Lapid. Bagamt nanonood din ako ng mga pelikula nina Arnold Swazenneger (tama ba ang spelling nito) at ni Sylvester Stallone, mas gusto ko ang postura ni Lito Lapid. Double screening pa ang mga sinehan noon sa Naga. Mayroong Emily Theater, Bichara Theater, Vic Theater, Alex Theater, at marami pang iba. Ngayon ang dalawang nauna na lamang ang natitira. Marami ring mga simbahan. Andyan ang Naga Cathedral, Basilica, San Francisco Church at Peñafrancia Church. Bukod dito mayroong mga kapilya ang halos lahat ng barangay. Naaalala ko na dinig na dinig namin ang kalembang ng kampana ng kapilya sa Brgy. Dayangdang tuwing Sabado at Linggo. Mayroon ding public library sa itaas ng isang building ng bangko. Subalit sa unang tingin mo pa lamang ay parang hindi library dahil bukod sa luma na ang mga libro ay mainit at maalinsangan pa. Ngayon, state of the art na ata ang library na ipinangalan pa kay yumaong Senador Raul Roco (na ayon sa marami, ang ‘The best president we never had’). Marami ring plaza. May plaza sa Barlin Street, kung saan naroon ang rebulto ni P. Jorge Barlin. Mayroon ding Quince Martires at ang malaking plaza sa gitna ng syudad (ano nga ba ang pangalan noon?). Naalala ko mayroon pang malalaking piyesa ng chess kung saan maaari kayong maglaro. Mayroon ding lugar kung saan may nangyayaring debate na karamihan ay mga matatanda. Masarap panuorin at pakinggan habang nag-uusap sila ng kung ano-anong bagay, mapa-pulitika man o mapa-ordinaryong bagay. Mayroon ding malaking telebisyon na kung saan tuwing mahal na araw ay nagpapalabas ng mga senakulo. Mayroon ding mga resort at swimming pools. Mayroong Carolina Resort, Peñafrancia Resort at Civic Center. Madalas kami ng pamilya ko sa huli kasi malapit dati ito sa aming tirahan. Madalas kaming magnight-swimming doon.

Katulad din ng maraming kabataan noon, nahumaling din ako sa iba’t ibang laro. Sari-sari ang mga ito, mapaholen man, text o shato. Sa paaralan, naglalaro ako ng basketball, chess at patintero. Ang hindi ko lamang nalaro ay yung karate base. Ewan ko kung sino ang nag-imbento nuon. Hybrid siya ng agawan base na laro na sa halip na tatayain mo ang kalaban sa pamamagitan ng pagdampi ng kamay sa katawan ay magsisipaan kayo. Marahil natakot akong masaktan noon.

Hindi ko na alam kung ano na ang itsura ng bayang nakagisnan ko noon. Hindi na kasi ako madalas makauwi sa amin dala ng maraming trabaho dito sa Maynila. Huling punta ko sa amin, napansin ko na marami nang nagbago. Marami na ang naglitawang ukay-ukay, mga nagbebenta ng pirated CDs at DVDs at may traffic na rin! Marami na ring mga hotel at motel. May mga naglipana na ring nagbebenta ng panandaliang aliw. Mayroon na ring mga maliliit na malls at mayroon na ring SM na tinatayo. Sa ngayon, hindi ko na kilala ang bayang kinalakihan ko. Ako kaya, kilala kaya ako ng bayan ko?

Walang komento: