Linggo, Marso 30, 2008

ANG PAGKASIRA NG KALIKASAN AT ANG KRISIS NG KAPITALISMO

Hindi maihihiwalay ang pagkasira ng likas yamang dagat sa krisis na kinasasadlakan ng kapitalismo sa buong mundo. Nakaugat ang pagkasira ng mga kagubatan at pagkalason ng karagatan sa kabiguan ng kapitalismo na palawakin pa ang nais nitong puwang para ito ay mas maka-alpas sa kasalukuyang kalagayan. Masasabi natin na naabot na ng kasalukuyang sistema ang sukdulan nito at wala nang iba pang maaasahan kundi ang ito ay magupo. Subalit sa ilalim ng kapitalismo, napakalaki ang ating naging kasalanan sa kalikasan. Kaya nararapat lamang na atin nang paghandaan ang karampatang kabayaran sa ating mga kasalanan. Sa usaping pagkasira ng kalikasan, mas malaki ang naging kasalanan ng mga mayayamang bansa na mas pinili pa ang maubos ang kanilang natitirang mineral upang maabot ang huwad na kasaganahan na kanilang panandaliang tinamasa. At malaki rin ang kanilang naging papel sa pagkaubos ng mga mineral ng mahihirap na bansa na kanilang inangkat sa ilalim ng hindi pantay na kasunduan sa pangangalakal. Sa kabilang banda, malaki rin ang kasalanan ng mga naghahariang uri sa lahat ng bansa sa mundo. Ito ay dahil sila ang naging pabaya sa pangangalaga at pagtatantya na may matitira pang likas yaman para sa mga susunod pang henerasyon. Akala ng mga mayayamang bansa at ng mga naghaharing uri na umaapaw sa kasaganahan sa likas yaman ang buong mundo. Na hindi nauubos ang likas yaman. Kaya sa ilalim ng kapitalismo, tuloy tuloy ang paghuhukay ng mga mineral upang makapagpatayo ng mga naglalakihang gusali at makagawa ng iba’t ibang palamuti sa bahay at sa katawan. Saka pa lamang nagising ang iilan sa katotohanan pagkatapos na makaranas ng pagtigil sa pag-unlad ang mga bansang nagbabandila ng kagalingan ng kapitalismo. Mayroon naman na sanang nakitang solusyon ang ilang ekonomista upang ipagpatuloy kahit papaano, kahit kakaparangot na pag-unlad sa pamamagitan ng pagpipiga ng interes sa kapital. Subalit panandalian lamang ang solusyon at muli sunod sunod na krisis ang naranasan ng buong mundo higit pa sa mga bansa sa Asya noong krisis ng 1997. Sa ngayon, tila wala nang sigla ang sistemang pinalawak at dinikta ng Estados Unidos sa buong mundo. Ang iba’t ibang institusyon katulad ng World Bank, International Monetary Fund at World Trade Organization ay pawang hindi na makaahon sa kumunoy na kinasasadlakan nito.

Ano na nga ba ang ating inaasahan sa pagkalugmok ng kapitalismo sa buong mundo? Magkakaroon ba ng kapalit ang sistemang may malaking pananagutan sa kalikasan? At kung mayroon mang papalit na sistema, ano ang porma nito at ano ang ating kasiguruhan na mapapangalagaan nito ang ating kalikasan?